8. Gdyby tak zapomnieć o..?

Zaczęłam powoli wyjmować najpotrzebniejsze rzeczy ze swojej szafki, by zaraz włożyć je do bezdennej walizy.

- Kinga do cholery! Zostaw te torby!

Jak nie krzyczała Aurelia to Michał, a jak nie Michał to Aurelia i tak w kółko. Jeszcze brakowało tylko Kubiaka, który zapewne przynaglał by mnie do opuszczenia Jastrzębia.

- Odseperujcie się ode mnie, OK? Podjęłam decyzję. Nie chcę by Michał przeżywał przeze mnie jakieś rosterki, a tym bardziej nie chcę by przełożyło się to na jego karierę. – coraz mniej starannie wrzucałam swoje ciuchy do torby.

- I co myślisz, że jak go tak bez słowa zostawisz to go to nie będzie gryzło? I może jeszcze będzie się cieszył, taak?

Aurelia skarciła mnie samym swoim spojrzeniem. Zachowywałam się wtedy co najmniej głupio… jak jakieś rozkapryszone dziecko.

- Tego nie wiem. – domknęłam ostatecznie walizkę.

Tymczasem do naszej trójki przypałętał się i Kubi – częściowy powód tego całego Sajgonu.  Popatrzył na mnie spłoszonym wzrokiem, chyba jeszcze nie docierało do niego to co się dzieje. Nerwowo podrapał się za uchem, wziął głęboki wdech i wybałuszył oczy.

- Kinga… Gdzie… Gdzie Ty się wybierasz?

- A do Rzeszowa. Ale jeżeli masz czas to chciałabym jeszcze z tobą porozmawiać.

Powstałam (przed momentem klęczałam przy szafce) i skierowałam się w stronę drzwi, w progu których chwyciłam za nadgarstek Michała, by później móc go za sobą ciągnąć. Kiedy dotarliśmy do jego pokoju spokojnie zajęliśmy miejsca na obszernym łożu. Może i nie było to najlepsze miejsce na tamtą rozmowę, przecież ubiegłej nocy spaliśmy tam razem, niestety na wybieranie dogodnej miejscówki  humoru nie miałam. Michał patrzył na mnie szklącymi się oczyma, jakby miał się zaraz rozpłakać. Strasznie mnie to onieśmielało, ale w końcu zaczęłam konwersację.

- Michał, po prostu nie chcę byś przeze mnie miał jakiekolwiek problemy w życiu. Namotałam Ci w głowie, narobiłam nadziei, w pewnym sensie wręcz wykorzystałam i nie mogę teraz jak gdyby nigdy nic, nie zawstydzając się ani trochę patrzeć Ci w oczy. – rozkleiłam się - Po za tym… W pewnym sensie Ty też mnie wykorzystałeś. Jakbym wiedziała, że masz partnerkę nigdy, ale prze nigdy nie wpieprzałabym Ci się do łóżka.  

Przypomniała mi się złość, którą odczuwałam kiedy mój kochany brat wyznał mi, że Kubi ma dziewczynę… A jeszcze te jego milusie teksty z kuchni… aż zaczęłam po prostu współczuć tej jego lasce. Miśkowi zrobiło się najwyraźniej głupio, ukrył twarz w dłoniach, po czym z zakłopotaniem wręcz wyrytym na czole, przetarł po niej.

-  Nie zrozumiesz mojej sytuacji.

- A to może dlatego, że nawet nie starasz się jej wytłumaczyć? – popatrzyłam na niego jak na idiotę - W sumie to nie mam na to czasu. Miło było się z tobą przyjaźnić, ale chyba tutaj ta znajomość się kończy.

Moje oczy zalały się łzami, nie chciałam by Michał to widział, więc pospiesznie wyszłam z jego pokoju.

***

- Kinga, ogarnij się!
Aurelia ciągle stała przy wyjściu. Michał dawno dał sobie spokój, gdyż dobrze wie, że jeżeli ja się na coś uwezmę nie odpuszczę tak szybko. Bez słowa wsiadłam do swojego auta zaledwie 2 dni temu sprowadzonego spod mojego Rzeszowskiego mieszkania.

- No dobra! Poczekaj! Jadę z tobą!

W sumie to było mi o wiele raźniej kiedy usłyszałam te słowa. No bo cóż ja bym później zrobiła bez tej Aurelii? Po mniej więcej dwóch minutach Aua wybiegła z płaszczem i torebką w ręce. Błyskawicznie znalazła się tuż obok mojego siedzenia kierowcy.

- Wariatka z Ciebie! Masz tu jak w raju, a jeszcze wybrzydzasz. – zdenerwowana Aua wzięła się za zapięcie pasów bezpieczeństwa.

Mimo tego, że Aurelia była moją przyjaciółką, a przyjaciółki ponoć rozumieją się bez słów, w tamtej sytuacji akurat nie była w stanie pojąć mojej decyzji. Musiałaby chyba sama to przeżyć ażeby do niej dotarło co mi jest. Nie odpowiedziałam jej, tylko docisnęłam pedał gazu.

- Nie jedź szybko! Widzisz chyba, że droga jak szkło!

- Dobrze. – zwolniłam nieznacznie.

Większość drogi była przebyta w nerwowej atmosferze. Wtem kiedy dojeżdżaliśmy już do Tarnowa, nasze auto zaczęło istny drift! Pech chciał, że właśnie w tamtym momencie z przeciwnej strony nadjechał srebrny merc. Swój finał oba pojazdy miały w pobliskim rowie (tak, akurat przejeżdżaliśmy przez teren niezabudowany). Razem z Aurelią wyskoczyłyśmy ze swojej błękitnej Calibry jak oparzone, starając się jakoś racjonalnie wyjaśnić całe zajście kierowcy mercedesa. Kiedy tylko mężczyzna wychylił się zza migotającego srebra, poddenerwowany skierował się w naszą stronę.

- Jezus Maria, to on?! – zaczęła szeptać Aua.

- Matko i córko! Chyba tak! – odpowiedziałam, również szeptem.

Tymczasem wysoki mężczyzna mijał kolejne śnieżne zaspy.

- Dziewczyny… - zaczął pląsać swoim zdecydowanie niedokładnym akcentem – Co to teraz będzie? – chwycił się za głowę.

- Ym… - zaczęłam.

- Za chwilę zadzwonię po kolegę, on tu przyjedzie i nas kolejno wyciągnie. – dokończyła Aua – Niech się pan tylko nie denerwuje. Lada moment i będzie.

Zestresowana Aurelia odeszła na bok by zadzwonić po tego swojego kolegę. Mężczyzna zmierzył mnie wzrokiem, nie miałam zielonego pojęcia co w owej sytuacji począć. Stałam jak głupia, wpatrując się w jego twarz i wyjątkowo stylowy płaszcz (^^).

- A nic pani nie jest?

- Nie, nie, wszystko OK. A panu?

- A, nieee. – roześmiał się.

 Z chwili na chwilę stawał się coraz mniej rozdrażniony, a ja coraz bardziej zestresowana! W końcu przede mną stała jedna z jaśniejszych gwiazd Soviackiego zespołu. Całe moje życie w tamtej chwili zaczęło mi się wydawać strasznie dziwne. Na każdym kroku było związane z siatkówką, ‘no już bez jaj!’ można by rzec.

- A z autem wszystko w porządku? – spytał.

- Myślę, że tak.

Odwróciłam głowę, by rzucić okiem na swój pojazd, który rzeczywiście wyglądał na nienaruszony.

- A to pani auto? – kontynuował.

- Taak.

- A no to jak na kobietę ma pani świetny gust.- obdarzył mnie delikatnym uśmiechem.

Owy mężczyzna sprawiał wrażenie uroczego chociażby pod jednym względem: Każde zdanie zaczynał od „A’’. Bardzo zabawnie to brzmiało w połączeniu z plączącym się akcentem.

- Co to znaczy jak na kobietę? – roześmiałam się.

- Yyym… - zawstydził się – Niech pani tylko sobie nie pomyśli, że jestem szowinistą. – wytłumaczył się.

- Spokojnie, żartuję sobie tylko. – posłałam mu pogodny uśmiech.

- Uff. – roześmiał się.

Wyraźnie niezadowolona Aurelia dołączyła do nas, jednocześnie, wręcz szarpiąc się ze swoją komórką.

- Niestety na pomoc ze strony tego mojego kolegi nie mamy co liczyć. – ukryła telefon w kieszeni płaszczyka.

- No i co teraz? – zakłopotałam się.

- Spokoooojnie… - mężczyzna zaczął błądzić wzrokiem po puszystym śniegu – Zaraz coś wymyślimy.

~~~~

A co! Do ostatniej chwili będę trzymała was w niepewności. ;p Macie przynajmniej podpowiedzi: Resoviak, nie jest polakiem. ^^ Zgaduj zgadula. Rozdział wrzucony z poślizgiem, gdyż, iż, ponieważ, już się tłumaczę: jak wiecie świąteczne porządki, pieczenie, itp. zajęły mi trochę czasu i nie miałam kiedy tego wrzucić + jak weszłam wczoraj i dzisiaj na lapka, tak mnie zamurowało, internet chodził milion, - no dobra nie, aż tak - sto razy wolniej niż powinien. Ale, ale, lepiej późno, niż wcale. Czyż nie?

I tak wgl., Sovia przegrała z Jastrzębiem i jest dopiero na piątym miejscu... Źle się dzieje. Ogólnie patrząc na grę Resoviaków to wyglądało to wszystko tak jakby chcieli jak najszybciej odbębnić ten mecz i rozjechać się na święta do rodzin... No nic, liczę na znaczną poprawę gry. :)

No i oczywiście: 
WESOŁYCH ŚWIĄT DZIEWCZYNY!
SPEŁNIENIA MARZEŃ, SZCZĘŚCIA W NOWYM ROKU, ZDRÓWKA I DUUŻO MIŁOŚCI.  :) 

niekryta.